* * * (შენ უბრუნდები საკუთარ ზეცას...)

  
შენ უბრუნდები საკუთარ ზეცას.
იქ, სადღაც დაბლა, ტოვებ ბილიკებს,
თვალისმომჭრელ ზმანებებში რომ გიტყუებდნენ;
მტვრიან ბილიკებს, ცხოვრების სიბრძნის სასწავლად გაჭრილთ.
მადლი შესწირე მას, ვინც მწარე სამსალა გასვა –
ის უკვე მოლბა, ის გაღმერთებს,
რადგან მის ზაკვით დასერილ გულში
კეთილშობილი ჩააგდე თესლი.
იცის, რომ უკვე ვეღარასდროს შემოგწვდება
და სამუდამოდ დაკარგულ ედემს გლოვობს უჩუმრად.
შენ უბრუნდები საკუთარ ზეცას, ხელთუქმნელს, წმინდას.
შენ უბრუნდები მწიფობის ხანას – ბავშვობის მიღმა.
იქ, ახლომახლო, მეც მიგულე მოლბერტით ხელში.
ერთი კეთილი მეზღაპრე ვარ, სიცოცხლის მცველი.
ჯადოსნურ სახლში ჯადოსნურ ფუნჯით გიხატავ ლაჟვარდს,
სპეტაკ სამოსელს, მისადგმელ კიბეს...
და გზას გილოცავ შენი თავისკენ.